حضرت هادی


امام هادی

الا ولایت تـو خلق را تمام هدایت                                          بـه جمله جمله گفتار تو پیام هدایت

ائمه‌اند هدایتگر و تـو در همه هادی                                      از آن بلند ز نام تـو گشته نام هدایت

تو چارمین علی استی و زاده سه محمّد                              تویی تو هادی و بر حضرتت سلام هدایت

کلام تو همه نور است، همچو آیه قرآن                                  دعای جامعه ‌ات تـا ابـد نظام هدایت

محمد ابن علی در تو دید روی علی را                                  که خورده است به نورت گره، زمام هدایت

هدایت است همه شیوه خدا و تو هادی                                تو را رواست ز سوی خدا مقام هدایت

سلام بر تو و بر نام و کنیه و نسب تو

ابا الحسن، اب و اُمَّم فدای اُمّ و اب تو

تو یازده صدف بحر نور را گهر استی                                      در آسمان هدایت الی الابد قمر استی

دهم وصی محمّد نهم سلاله زهـرا                                       نهم ولی خدا را نکوتـرین پسر استی

تو را ملائک هفت آسمان درود فرستند                                  ز شش جهت که تو مهرِ جمال دادگر استی

به پنج حس و چهار عنصر و سه روح و دو گیتی                      بـه امر خالق سرمد امام و راهبر استی

امـام یـازدهم حجت دوازدهم را                                            به اقتدار جلال محمدی پسر استی

ز هر چه گویم و گویند قدر تواست فراتر                                 ز هر چه گفتم و گفتند باز خوب‌تر استی

   سلام بر تو که آیینه جمال خدایـی

سلام بر تو که در تیرگی چراغ هُدایی

شب ولادت تو باز، نـور یافت ولادت                                       سرور شیعه بوَد در ولادت تو عبادت

خدا گواست که مهر تو ای امام هدایت                                  سعادت است سعادت، سعادت است سعادت

مرا چه زهره که در وصف تو زبان بگشایم                              پیمبران خدا راست بـر تو عرض ارادت

تو هادی همه‌ ای، خلق را به سوی خداوند                           بـه روز حشر همه هادیان دهند شهادت

قسم به «سامره» و آستان و صحن و سرایت             تـو را کرامت و ما را سۆال آمده عادت

اگر به راه تو فیض شهادتم بـه کف آید                                   خدا گواست که خوشتر بوَد ز روز ولادت

حریم توست همانا مطاف صبح و مسایم

   تبلور نجف و کاظمین و کرب و بـلایم

هماره شیعه به دامن سرشک شوق ببارد                            که از زبان تو با خود دعای جامعه دارد

زیارتی است که باشد شناسنامه عترت                               فضائلی است که نتوانَدَش کسی بشمارد

زیارتی است که باید هماره شیعه بخواند                              فقط نه آنکه بخواند، به لوح دل بنگارد

بـه شرح جامعه بـاید کتاب‌ها بنویسند                                  بشر بخواند و بر گوش جان خود بسپارد

زیارتی است که چون آیه‌های وحی، نباید                             کسی به یک خط آن دست بی‌وضو بگذارد

زیارتی است که فرهنگ اهل بیت در آن است                        زیـارتی که عبـارات آن نـظیر نـدارد

زیارتی است که در آن بود تمام ولایت

   بود تمام عبارات آن چراغ هـدایت

سلام بـر تـو که آیینه جمال خدایی                                       سلام بر تو که در تیرگی چراغ هدایی

سلام بر تـو که دردانـه امام جوادی                                       سلام بر تـو که نور دل امام رضایی

سلام بر تـو که جد امام منتظر استی                                   سلام بر تـو که فرزند سیدالشهدایی

سلام بر تو که کعبه، سلام بر تو که حجی                            سلام بر تو که مسعا و مروه‌ای و صفایی

سلام بر تو که از «سامرا» ز لطف و عنایت                             به دردهای دوا ناپذیر خلق، دوایی

سلام بر تو که چارم علی ز نسل رسولی                             سلام بر تو که عین الحیوة خضر بقایی

سلام "میثم" بی‌دست و پا به لطف و عطایت

که گشته چون منِ ناقابلی مدیحه سرایت

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

امام هادی

در سال 232 پس از آنکه هارون واثق پسر هشتمین خلیفه آل عباس، یعنی ابراهیم معتصم، در قصر سامرا بدرود زندگی گفت، خلافت به برادرش جعفر متوکل رسید. متوکل از پلیدترین و آلوده‌ ترین و بدنام‌ترین خلفای آل عباس است. او که روز مرگ برادرش بر تخت خلافت نشست، مردی مطرود و مغضوب بود. وی در زمان برادرش که مریض محتضر بود در زندان به سر می ‌برد و با کوشش‌های محمد بن عبدالملک وزیر وقت بنا بود اعدام شود اما نشد. هارون واثق مُرد و جعفر متوکل به جایش نشست و نخستین فرمانی که به دست اجرا سپرد اعدام محمد بن عبدالملک بود.


امام هادی

باران شدم از شوق پریدن به هوایت

شد کفتر بی‌گنبدِ تو، باز رهایت

 

ای صاحب آن «جامعه‌» پر شده از عشق!

خالی است چرا این همه در جامعه جایت؟

 

گفتی:« فَتَحَ اللهُ بِکُم» پنجره وا شد

گفتی: «و بِکُم یَختِم» و دل کرد هوایت

 

کی می ‌رسد آن «اَشرَقَتِ الارض» بنورت

کی مست شود جامعه از جام دعایت 

 

هر نیمه شب از ذکر تو روشن شده عالم

مَستَند ملائک همه از عطر عبایت

 

در بزم شراب آه! بگو مستِ خدایی

شاید متوکل کند اینگونه رهایت

 

رخصت بده یک لحظه که این پرده بیفتد

تا کاخ و ستون هاش بیفتند به پایت

 

وقتی که امامی و علی هم شده نامت

پیداست که در سامره شاهست، گدایت

 

یاد نجف افتادم و اشکم شده جاری

کو گنبد و گلدسته و ایوان طلایت؟

 

«اَنتم شُفَعائی» خبری بود که ما را

بُرد از دل شب تا سحری پشت صدایت

 

آه از تو چه پنهان، ... چه بگویم... فقط اکنون

دست من و دامان تو و لطف خدایت

 

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

امام هادی

امام علی النقی علیه السلام در علم و تقوى و پرهیزگارى چون امامان گذشته بى نظیر بود و با اینکه در دوران خلافت متوکل عباسى مى زیست و از هر طرف تحت فشار عوامل حکومتى بود، ولى توانست با ثبات قدم و اعتماد به نفس، امامت و رهبرى شیعیان را به عهده بگیرد و به خوبى وظایف خویش را انجام دهد.

 

چشمه دعا

امام هادی

آن نازنین که وصف جمالش خدا کند                                     امشب خدا کند که نگاهى به ما کند

آن دلنوازِ از دل و از جان عزیزتر                                             باشد که درد جان و دل ما دوا کند

آن بى نیاز از همه غیر خدا خوش است                                ما را گره ز کار فرو بسته وا کند

آن محو ذات خالق و بى اعتنا به خلق                                  شاید به ما شکسته دلان اعتنا کند

آن چشمه دعا که دعا مستجاب از اوست                              چون مى‏ شود به حالت ما هم دعا کند

پیوند خورده زندگى ما به مهر او                                          این رشته را کس نتواند جدا کند

عالم به خوان رحمت او میهمان ولى                                    یک تن نشد که حق نمک را ادا کند

خواهد کند ثناى کسى را اگر کسى                         بهتر همین که مدحت ابن الرضا کند

ابن الرضاى دوم و چارم ابوالحسن                                        کامشب جهان را ز رخش با صفا کند

چارم على ز عترت و نور دل جواد                                         کو چون جواد لطف نماید عطا کند

گویى على به روى محمد کند نگاه                                       چون این پسر به روى پدر دیده وا کند

هادى، دهم امام که در روزگار خویش                                   جابر سریر معدلت مرتضى کند

دیدار او کدورت دل را جلا دهد                                              ایماى او حوائج مردم روا کند

باید رضای خاطر او آورد به دست                                          خواهد ز خود هر آن که خدا را رضا کند

آن کو کند فصیح تکلم به هر زبان                                         کى از جواب راز دل ما ابا کند

کار خدا به امر خدا مى ‏کند بلى                                          من عاجزم از این که بگویم چه ها کند

ابن السبیلک چون ز ابن الرضا سوال                                    از راز بعثت سه تن از انبیاء کند

گیرد جواب خویش و نشیند ز پا و باز                                     یحیى ابن اکثم از پى او ادعا کند

او نیز مفتضح ز سوال و جواب خویش                                    اقرار بر فضیلت آن مقتدا کند

اى هر چه هست عالم و آدم فداى او                                    در حفظ دین چو هستى خود را فدا کند

در راه سر بلندى قرآن کند درنگ                                          بر او هر آن قدر متوکل جفا کند

از جور و ظلم دشمن و تبعید و حبس و قتل                            راضى به هر چه حکمت حق اقتضا کند

با سعى و صبر خویش به گرد حریم دین                                هر جا حصار محکمى از نو بنا کند

نور خدا کجا و بساط شراب آه                                              خصم سیاه دل ز خدا کى حیا کند

کى آید از ولى خدا خواندن سرود                                         خواند ولى چنان چه سرورش عزا کند

او مایه‏ ى حیات جهان است وى دریغ                                   دشمن ورا شهید به زهر جفا کند

اى یادگار آل محمد خدا به ما                                              لطفى اگر کند ز طفیل شما کند

صاحب دلى کجاست که چون ابن مهزیار                               بر دیده خاک پاى تو را توتیا کند

اى زاده‏ى جواد و به سان پدر جواد                                       مهرت نشد که قهر به سوى گدا کند

افتاده‏ ام به دام بلا یا ابالحسن                                            غیر از تو کیست؟ آن که ز دامم رها کند

دست گدایى من و دامان تو بلى                                         جز سوى تو گداى تو رو در کجا کند

من بنده ذلیلم و تو خسرو جلیل                                          چون تو ثنا کنم که خدایت ثنا کند

خواهم که بیش مدح تو آرم ولى ز عجز                                 این طبع نارسا به همین اکتفا کند

باشد که حق به خاطر تو یا ابالحسن

  ایمان کاملى به "موید" عطا کند

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

امام هادی


در سالروز ولادت امام هادی علیه السلام یکی از روایتهای مشهور ایشان را بازخوانی می‌کنیم تا به اهمیت آن در زندگی خود پی ببریم. در این روایت به عاملی مهم و روانشناختی درباره آزارگری‌ها می‌ پردازیم به امید آنکه این عامل را در وجود خود از بین ببریم
.

 

از آنجایی که اسلام دین جامعی است نسبت به مسائل اجتماعی نیز دستوراتی دارد. از جمله دستورات اجتماعی اسلام این است که مسلمانان نسبت به مسائل اجتماعی بی تفاوت نباشند. این دغدغه حل مسائل اجتماعی در سیره عملی بزرگان دین یعنی اهل بیت پیامبر علیهم السلام نمایان است. در همین خصوص با نگاهی به تاریخ زندگی معصومین علیهم السلام و از آن جمله امام هادی علیه السلام نمونه های بیشماری از توجه ایشان به آنچه در جامعه می گذرد دیده می شود.

 

میلاد امام هادی علیه السلام باز بهانه ای است تا به زیارت جامعه یعنی همان منشور امام شناسی شیعه مراجعه مجددی داشته باشیم و فراموش نکنیم که همان طور که خداوند را، خود باید به ما بشناساند - « اللهم عرّفنی نفسک ... » (1) یا « بک عرفتک و أنت دللتنی علیک و لولا أنت لم أدر ما أنت » (2) یعنی خدایا خود را به من بشناسان ... ، بوسیله خودتو را شناختم و تو من را بسوی خود رهنمون ساختی و اگر تو نبودی من نمی دانستم که چیستی – اهل بیت علیهم السلام را هم باید بوسیله خودشان بشناسیم و فریاد بزنیم :

«بموالاتکم علمنا الله معالم دیننا و أصلح ما کان فسد من دنیانا... »(3) بوسیله موالات شما خداوند معالم و معارف را به ما آموخت. یکی از معالم دین و بلکه برترین آنها خود اهل بیت علیهم السلام می‌باشند!